Lęk wysokości/ przestrzeni

Dołączył: 26 Mar 2013

Jak w temacie: czy ktoś z Was ma taka przypadłość? jeśli tak, to jak sobie z tym radzicie?
Jesli temat nie w tym miejscu, proszę o przeniesienie .

Moja żona ma.
Radzi sobie tak, że Tatry kończą się jej na Przysłopie Miętusim Laughing

niestety...

Dołączył: 26 Mar 2013

Kiedy wchodziłam w zeszlym roku z córką na Babią Percią Akademików, wogóle nie odwracałam sie do tyłu i starałam się nie mysleć co jest za mną. Ciągle szukam jakiegos sensownego sposobu na pokonanie tego lęku, chociaz pewnie to mrzonki. I niestety wiele tras górskich jest dla mnie "zamknieta". Evil or Very Mad

Ja początkowo miałem taką przypadłość, ale raczej w delikatnym stopniu. Czułem duży dyskomfort ale nazwyczajniej w świecie się przyzwyczaiłem.

Być może to kwestia przyzwyczajenia, ogólnie byłem zdeterminowany.

Skocz na bungee.

Lot na paralotni podobno bardzo dobrze pomaga.

Skok na bungee, z całym szacunkiem, ale niewiele ma do tego:)
Zdecydowanie polecam metodę przyzwyczajania się, oswajania.
Nie wspominając o tym, że niskie tatry oraz doliny też są przepiękne Wink

Na pewno istnieją jakieś terapie, poszukaj w sieci informacji. Ludziska się z tego leczą, tak jak z klaustrofobii i.t.p.

Najlepszym rozwiazaniem jest stopniowe oswajanie się w wysokościa... sam mam taka dolegliwość Smile

ale jak dotychczas raz tylko złapał mnie paraliżujacy strach nie pozwalajacy ruszyć sie w żadną strone. Trzeba z tym walczyc Smile

No ja mam okropny lęk wysokości. Wychodzenie na balkon na 10. pietrze nadal mnie nie wyleczyło Sad

Dołączył: 26 Mar 2013

ninik napisał:

Najlepszym rozwiazaniem jest stopniowe oswajanie się w wysokościa... sam mam taka dolegliwość Smile

ale jak dotychczas raz tylko złapał mnie paraliżujacy strach nie pozwalajacy ruszyć sie w żadną strone. Trzeba z tym walczyc Smile

Własnie mam taki zamiar - stopniowe oswajanie sie z wysokością. Postanowiłam co jakis czas, przy wejściu na górę, odwrócic sie jednak i sobie popatrzeć.
Dziwna sprawa z tym lekiem....Jako dziecko właziłam na drzewa i to naprawdę wysokie. Chodziłam po nich jak "małpa" i nie miałam żadnego problemu z wysokością. 10 lat mieszkałam na 10 piętrze i tez nic nie zauważyłam. Dopiero w Tatrach, kiedy wybralismy się całą rodziną na wycieczkę. Było tam jedno przejście niezbyt szerokie, ale 2 osoby spokojnie sie zmieściły, obok spora przepaść i wtedy mnie chwyciło....Straszny paraliżujący strach. Jakoś siłą woli zeszłam z tej ściezki, ale kiedy rodzina chciała iśc dalej, ja nie mogłam się wogóle ruszyć.
Ale jak napisałam na początku, będę sie powoli oswajac z wysokościa w górach. Może ta metoda kiedys zaprowadzi mnie z powrotem w Tatry, niekoniecznie w te najwyższe Very Happy

chanula napisał:

Własnie mam taki zamiar - stopniowe oswajanie sie z wysokością. Postanowiłam co jakis czas, przy wejściu na górę, odwrócic sie jednak i sobie popatrzeć.

Czasami jednak jest tak, że patrzysz w zejściu. A tam 300 metrów niżej piargi Koziej Dolinki

Pamiętam jakby to było dziś. Krzyżne z Murowańca do DPSP. Boże!!! jak tam wtedy było przepaścisto Very Happy

Kilka lat później szedłem Orlą od Zawratu po Krzyżne. I co??? 8 godzin Orlej przyzwyczaiło mnie do ekspozycji. Nie poznałem Krzyżnego. Fajna łączka, gdzie można krowy paść Razz

P.S. Tak mam lęk wysokości i pierwsze moje przejście Orlej wiązało się ze sporymi emocjami. Później w Tatrach już nie było drżenia łydek. Do czasu Rohaczy Laughing

lęk przestrzeni a lęk wysokości to zupełnie dwie inne rzeczy - ja np. mam lęk wysokości, nawet nie próbuję się zbliżyć do przepaści (choć na wszelkie wieże włażę z uporem maniaka Very Happy

). Natomiast lęk przestrzeni odczuwamy, jak sama nazwa wskazuje, kiedy dookoła nas za dużo wolnego - czyli np. taka osoba będzie miała problemy już choćby na odsłoniętych Połoninach, które przecież wysoko nie leżą...

mój znajomy ma taki lęk przestrzeni, że normalnie nie umie wejść na Śnieżkę, to dla niego bardzo ciężkie przeżycie Wink