high mountains

Wysłany: Sob 20:43, 17 Mar 2007

BRak mi słów - naprawdę wyśmienite ukazujące w pełni Tatry fotki Smile

Wysłany: Nie 0:54, 18 Mar 2007

Zazdroszcze fotek a w nastepnym miesiacu lece po cyfrowke.

Wysłany: Nie 2:00, 18 Mar 2007

Asia Pisarek napisał:

Zazdroszcze fotek a w nastepnym miesiacu lece po cyfrowke.

Asiu zapraszamy do Polski no i oczywiśćie w Mały Beskid Smile

Wysłany: Pon 15:27, 19 Mar 2007

Fotki rewelacja Shocked

A ten zielony kolor Cool

jak nie z tej ziemi Very Happy

No i w rakach po drabince na koziej przełęczy Shocked

Jestem pod wrażeniem Exclamation

Odświeżę ten temat...

xaga napisał:

a co Wy sądzicie o takich wyprawach? zdecydowalibyście się na coś takiego? Smile

Powiem tak: góry wysokie w ogóle mnie nie interesują. W/g mnie zdobywanie wysokich szczytów to nic innego jak po prostu zaliczanie dla samego zaliczania. Mnie takie "zaliczanie" w ogóle nie interesuje. Wole poznawać, obserwować, delektować się, przeżywać... Znam ludzi, którzy "pozaliczali" wszystkie kultowe szczyty na naszej planecie a o górach tak naprawdę nic nie wiedzą. Jeden z kolegów był 3 razy na Mont Blancu, na Elbrusie, na Kilimandżaro i kilku innych kultowych szczytach, a nie ma nawet bladego pojęcia o podstawowych zjawiskach i procesach zachodzących w górach. Słyszałem też i o takim, co podczas jednego pobytu w Chamonix wychodził 3x na Blanka w deszczu, śniegu i mgle tylko po to, żeby miał się czym chwalić. Co ciekawe - wcześniej był na tym szczycie już 4 razy, a nigdy nie był np. na Babiej Górze, a w Tatrach zaledwie 2-3 razy.

Moim zdaniem takie zaliczanie ma na celu jedynie zwrócenie na siebie uwagi, podbicie własnego ego, czy podleczenie kompleksów. Tak czy inaczej nie ma to nic wspólnego z podłożem emocjonalnym, a co najwyżej ambicjonalnym. Kilkadziesiąt razy stawałem na szczytach wyższych niż Rysy, mimo to nie to nie ich wysokość była dla mnie najważniejsza. Najwięcej emocji dostarcza mi przejście przez wszystkie piętra roślinno-klimatyczne. To właśnie jest najciekawsze - najpierw drzewa liściaste, potem iglaste, dalej kosówka, łąki pasterskie, skały, pola śnieżne i dalej aż powyżej górnej granicy śniegu. Co kilkadziesiąt metrów zmienia się krajobraz, zmienia się roślinność, zmienia się rzeźba, pojawiają się coraz większe skały - pozostałości po obecności lodowców, aż wreszcie pola śnieżne i lodowce. Innym razem kras z licznymi jaskiniami i wąwozami, czy też bezkresne łąki i pastwiska wysokogórskie... A to na jakiej jestem wysokości...? A jakież to ma znaczenie?. Dla mnie Korona Himalajów, Korona Ziemi, Korona Europy, Korona Tatr i inne tego typu to jedne wielkie sraty pierdaty...

grzesiekodm napisał:

Najwięcej emocji dostarcza mi przejście przez wszystkie piętra roślinno-klimatyczne. To właśnie jest najciekawsze - najpierw drzewa liściaste, potem iglaste, dalej kosówka, łąki pasterskie, skały, pola śnieżne i dalej aż powyżej górnej granicy śniegu. Co kilkadziesiąt metrów zmienia się krajobraz, zmienia się roślinność, zmienia się rzeźba, pojawiają się coraz większe skały - pozostałości po obecności lodowców, aż wreszcie pola śnieżne i lodowce.

Ten element wędrówek górskich jest faktycznie fascynujący. Z jednej strony patrząc na góry widać kruchość i małość człowieka wobec natury, z drugiej, że nawet ta natura ( w pewym znaczeniu ) jest bardzo ograniczona, gdy w realnie krótkim czasie, na własnych nogach przemieszczamy się pomiędzy piętrami roślinno-klimatycznymi.

grzesiekodm napisał:

Najwięcej emocji dostarcza mi przejście przez wszystkie piętra roślinno-klimatyczne. To właśnie jest najciekawsze - najpierw drzewa liściaste, potem iglaste, dalej kosówka, łąki pasterskie, skały, pola śnieżne i dalej aż powyżej górnej granicy śniegu. Co kilkadziesiąt metrów zmienia się krajobraz, zmienia się roślinność, zmienia się rzeźba, pojawiają się coraz większe skały - pozostałości po obecności lodowców, aż wreszcie pola śnieżne i lodowce. Innym razem kras z licznymi jaskiniami i wąwozami, czy też bezkresne łąki i pastwiska wysokogórskie... .

a ja najbardziej lubie to pietro roslinno -klimatyczne gdzie koncza sie osady ludzkie a zaczynaja gory..gdzie drogi sie koncza, gdzie chalupy coraz rzadziej, gdzie odizolowane od swiata przysiolki.. no i łąki pasterskie to tez cos wspanialego Smile

)) i na tym etapie wole pozostac.. bo krajobraz totalnie skalisty, pozbawiony zupelnie roslin to mi sie juz nie podoba.. a pola sniezne i lodowce to mi sie snia jedynie w koszmarach... chyba ze tez ogladane z daleka na horyzoncie, z jakiejs ukwieconej slonecznej łączki to i owszem Smile

Zgadzam się z Grześkiem w 100 %. Wielu znajomych ,którzy wiedzą o moich wypadach górskich pyta mnie czy byłem na tym a tym szczycie a ja odpowiadam a po co . Szczególnie pada pytanie o ten najwyższy w jakimś paśmie górskim . Pisałem to już w ostatnim moim poście w wątku Orawa... Orawa. Ja bardzo przeżywam samą przyrodę , różnorodność rzeźby terenu . I o wiele więcej emocji , pozytywnych wrażeń doznaję po przejściu jakiegoś żlebu choćby niedługiego o bogatej rzeźbie i spadającymi siklawami z progów niż miałbym wejść na najwyższy ale mało zróżnicowany morfologicznie szczyt

Dla mnie nie ma większego znaczenia jakiej wysokości są góry, ważne jakie uczucia budzą. Kręcą mnie bardzo góry skaliste, wzbudzają we mnie jakąś niesamowitą pasję i respekt, dlatego tak się zachwyciłam Retezatem czy Bucegi w Rumunii, ciągle chętnie wracam w Tatry, a moim marzeniem są Pireneje czy Dolomity.

Jednocześnie to właśnie wydeptane przeze mnie poczciwe Beskidy sprawiają, że czas przepływa obok, a większość spraw których nie ogarniam, przestaje mieć znaczenie. I największe chwile wzruszenia przeżywam, gdy późną jesienią wieczorem wychodzę pod las w Bystrej nie spotykając o tej porze roku nikogo i z góry patrzę jak w dolinie z minuty na minutę robi się ciemno, daleko na wprost widać Babią Górę, trochę bliżej Magurkę Wilkowicką - tam jeszcze jest jasno, a dokoła mnie huczy las.

Ja za to nie mogę się zgodzić, że chodzenie po wysokich górach to tylko zaliczanie. I w tych górach można jak najbardziej "obserwować, delektować się i przeżywać". Moją pierwszą wyższą górą był Toubkal w Maroku- zanim się tam wybrałam nie miałam żadnego pojęcia o wyższych górach niż nasze polskie i nie sądziłam, że tak mnie to wciągnie. Wysokie góry to coś zupełnie innego, bo jest to pewnego rodzaju próbowanie siebie (wiadomo, że i w niższych górach można próbować się na inne sposoby- patrząc na Bieg Rzeźnika między innymi;). Do wysiłku fizycznego dochodzi jeszcze element, którego nigdy nie przewidzisz- reakcja organizmu na wysokość. Dodatkowo, w wysokich górach działa się zupełnie inaczej (szczególnie jeśli nie wali się na szczyt w stylu alpejskim). W niższych górach na pewno nie poczujesz zmęczenia po przebywaniu tej samej trasy (choć zawsze innej) z kolejnym depozytem i satysfakcji z pokonania odcinka, który wydał ci się niemożliwy do przejścia. Trudno jest mo opisać, co mnie w te góry wysokie ciągnie.. myślę, że kto raz spróbował, ten wie o co mi chodzi. Ale, żeby nie było, że tylko takie góry mi w głowie- to dodam, że mieszkam w moich najulubieńszych górach- Bieszczadach:)
A jak zawieje mi lepszym zasięgiem, to wrzucę dla smaczku jeszcze jakieś zdjęcia andyjskie:) A jeśli chodzi o zdobywanie koron to też uważam, że to obrzydliwe:)
[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

Ładnie? Smile